Utworzone w XII w. opactwo Mellifont było pierwszym klasztorem cysterskim na wyspie i ostatecznie stało się najbardziej spektakularnym. Z opactwa położonego 10 km na północny-zachód od miasta Drogheda pozostał zaledwie zarys i szczątki budynków lecz to w zupełności wystarczy do zobrazowania jak wyglądało Mellifont w czasach gdy było centrum cysterskiej wiary w Irlandii z ponad 400 mnichami żyjącymi i pracującymi w jego obrębie. Obecnie widoczna jest jedynie zewnętrzna linia nawy o kształcie krzyża, pozostałości klasztornego krużganka, refektarz oraz “ciepły pokój” który, z powodu ascetycznego stylu życia mnichów, był jedyną częścią klasztoru z ogrzewaniem. Oktagonalna łaźnia lub lavabo jest uważana za jeden z najlepiej zachowanych kawałków architektury Cysterskiej w kraju.
Opactwo zostało założone w 1142 r. i zasiedlone przez Cystersów przybyłych na życzenie arcybiskupa Armagh św. Malachiasza. Podczas podróży do Rzymu, arcybiskup zatrzymał się w opactwie Clairvaux, gdzie opat przystał na propozycję przyjęcia kilku towarzyszy gościa do zakonu. Powrócili oni do Irlandii w 1142 r. wraz z 10 mnichami z Francji i rozpoczęli budowę opactwa.
Opactwo Mellifont zostało zamknięte w XVI w. podczas rozpadu religijnego w Anglii, a wkrótce angielski właściciel ziemski, wykorzystując budulec z budynków klasztoru, wybudował w jego miejscu dwór. Sto lat później dwór był ostatnim miejscem w którym zatrzymał się wódz Irlandczyków Hugh O’Neill, zanim poddał się Anglikom i zbiegł do Europy w 1607 r. wraz z Rorym O’Donnellem i dziewięcioma pozostałymi władcami ziemskimi podczas “lotu Earlów”.