Kto był w na wycieczce w Odessie ten nie mógł nie zawitać do przepięknego budynku Opery odeskiej. To miejsce wyjątkowa, nie tylko przez swoje rozmiary, to przecież to monumentalny budynek, ale pomimo zapierającej dech w piersiach piękna architektury, jest to także serce życia kulturalnego tego czarnomorskiego miasta. Budowę Odeskiego Narodowego Akademickiego Teatru Opery i Baletu w Odessie zainicjował książę de Richelieu. Została zbudowany według projektu petersburskiego architekta – Toma de Thomona. Ta świątynia sztuki została otwarta 10 lutego 1810 roku. Ale 64 lata później miejscowy teatr (jak go nazywali miejscowi) doszczętnie spłonął w noc sylwestrową. Przez ponad 10 lat w Odessie nie było opery. Budowę nowego teatru powierzono wiedeńskim architektom Ferdinandowi Fellnerowi i Hermannowi Helmerowi. Znani byli ze swoich monumentalnych świątyń w Dreźnie, Budapeszcie i innych miastach europejskich. Pracami kierowali jednak miejscowi architekci pod przewodnictwem Oleksandra Bernardatsiego.W wyniku ich pracy w ciągu rekordowych trzech lat powstał nowy teatr.
„Teatr odeski jest najlepszy na świecie!” – wykrzyknął Ferdinand Fellner, który przyjechał do Odessy z okazji zakończenia budowy. Architekt przekazał pozłacany klucz do teatru burmistrzowi Hryhoriowi Marazli. Ten symboliczny klucz umieszczono w metalowej skrzynce i zamurowano u stóp lustra na stopniach zachodniego portyku opery.
Opera w Odessie ma największą salę kostiumów, w której przechowywanych jest ponad 800 kostiumów. Najstarsze egzemplarze mają ponad 100 lat. A ich koszt jest imponujący. Na przykład cena tutu do prima baletu Opery zaczyna się od 500 dolarów! Sufit sali zdobi kompozycja czterech medalionów autorstwa słynnego artysty Franza Leflera. Przedstawiają fabułę dzieł Williama Szekspira, takich jak: „Sen nocy letniej”, „Hamlet”, „Jak wam się podoba”, „Zimowa opowieść”. A pośrodku luksusowego sufitu znajduje się kryształowy ażurowy żyrandol.
Widownia Opery w Odessie to najbardziej imponująca część wnętrza, wykonana w stylu późnego francuskiego rokoka. Salę zdobią sztukaterie z najszlachetniejszym złoceniem. Głównym motywem zdobnictwa jest muszla w formie wirów o różnych kształtach. Wzór ozdoby nigdzie się nie powtarza.
Widownia teatru w kształcie podkowy z galeriami na 1635 miejsc. Wśród loży wyróżnia się loża „królewska” – pośrodku loftu, naprzeciwko sceny. Wyjątkowa akustyka sali pozwala nawet szeptowi ze sceny dotrzeć do każdego widza.
Część parterowa budynku składa się z trzech kondygnacji, także pod teatrem znajduje się 5 pięter pomieszczeń technicznych. Sala przeznaczona jest na 1635 miejsc, a powierzchnia sceny wynosi 500 metrów kwadratowych. Swoje dzieła wystawiali tu Piotr Czajkowski, Mykoła Rimski-Korsakow, Serhij Rachmaninow, Eugeniusz Izai, Pablo Sarasate i inni. Śpiewali Enrico Caruso, Fiodor Chaliapin, Solomiya Kruszelnicka, Antonina Nezhdanova, Maria Grebinetska, Sofia Mirovich, Leonid Sobinov, Giuseppe Anselmi, Titta Ruffo, Mattia Battistini, Leone Giraldoni, Arnold Azrikan, Semen Bizheich, Zinaida Lysak. Tańczyły Anna Pavlova, Isidora Duncan, Kateryna Geltser, Nataliya Verekundova, Tetyana Vashchenko-Dempel.
W teatrze odbywają się koncerty symfoniczne, zwłaszcza organowe, gdyż teatr ma najlepszą akustykę w mieście. Od kilkudziesięciu lat działa tam także dziecięca szkoła baletowa – wyjątkowa instytucja twórcza miasta i „kuźnia kadr” dla trupy baletowej teatru. Ze względu na osiadanie gruntu budynek był wielokrotnie odnawiany. Ostatni raz był w 2007 roku. W tym samym roku dekretem prezydenta teatr otrzymał status „narodowego”. Opera w Odessie uważana jest za jedną z najpiękniejszych na świecie. W 2008 roku magazyn Forbes umieścił Odeski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu na liście 17 najciekawszych zabytków Europy Wschodniej. Po prostu to jedno z miejsc, które trzeba wpisać w swój plan wycieczki do Odessy.