Finnmark i Troms — arktyczne okręgi Nordkalotte, czyli tej części lądu, która znajduje się na północ od koła podbiegunowego — są razem dwa razy większe od województwa mazowieckiego, ale liczą jedynie 228 tysięcy mieszkańców, z tendencją malejącą. Główne miejsca pracy zapewniają tu armia i turystyka. Przylądek Północny (Nordkapp) jest marzeniem milionów podróżnych, Altafjorden to jedno z najlepszych łowisk łososi, zaś rysunki naskalne w mieście Alta, wpisane na Listę UNESCO, mają 6 tysięcy lat. Liczne opisy podróży w tym regionie pozwolą na wybranie tych najciekawszych. Poniżej zaledwie mały ułamek tego, co warto zobaczyć na północy Norwegii.
Alta, największe miasto okręgu Finnmark, leży u ujścia rzeki Altaelva. Rzeka długości 200 kilometrów, nazywana w górnym biegu Kautokeinoelva, wypływa nieopodal saamskiego miasta Kautokeino i uchodzi do Altafjorden, charakteryzującego się licznymi cieśninami i odnogami. Rzeka cieszy się sławą najbardziej „łososiowej” na świecie. W sezonie letnim przewodnicy turystyczni prowadzą specjalne todzie w górę rzeki do najlepszych rewirów wędkarskich. Altafjorden na długości 30 kilometrów przecina obszar gminy Alta o powierzchni 3845 kilometrów kwadratowych. Wody ogrzane ciepłym Prądem Zatokowym zapewniają łagodny klimat, więc rosną tu brzozy, olchy, osiki i sosny, a oprócz gospodarki leśnej możliwa jest też uprawa ziemniaków i jęczmienia. Ważną gałęzią przemysłu Alty jest wydobycie łupków. Ich przetwarzanie i eksport zapewnia miejsca pracy setkom osób.
Uniwersyteckie miasto Tromso, stolica okręgu Troms, które zyskało przydomek Paryża Północy, liczy 62 tysięce mieszkańców i jest największym miastem północnej Norwegii. Kolejka linowa wjeżdża na pobliską górę Storsteinen (420 metrów n.p.m.). Rozciąga się z niej wspaniały widok na miasto. Tromso zawdzięcza stosunkowo łagodny klimat ocieplającemu wpływowi Prądu Zatokowego. Gwałtowny rozwój handlowego i katedralnego miasta, stolicy Morza Norweskiego, rozpoczął się w 1794 roku, kiedy liczące 80 osób osiedle zyskało prawa miejskie. Tromso zostało legendarną bazą ekspedycji arktycznych, a utworzone muzeum dokumentuje przedsięwzięcia polarników. Miasto jest zdominowane przez uniwersytet i placówki naukowo-badawcze. Klinika uniwersytecka jest największym pracodawcą w północnej Norwegii.
Bajeczna wyspa Senja jest drugą pod względem wielkości wyspą przy kontynentalnej części Norwegii (1586 kilometrów kwadratowych), po wyspie Hinneya, należącej do sąsiedniego archipelagu Vesteralen. Wybrzeże silnie pocięte fiordami cechują najbardziej dzikie krajobrazy górskie i nadmorskie Północy, a strome formacje skalne wystają 500 metrów, a niekiedy do prawie 1000 metrów nad morską kipielą. Południe wyspy jest raczej przyjazne i zielone. W leżącym tam Parku Narodowym Anderdalen reprezentowane są oba typy krajobrazów. Bogate w ryby jeziora, wodospady, lasy z olbrzymimi sosnami, liczącymi nawet 500 lat, są prawdziwymi klejnotami północnej przyrody. Park rozrywki Hulder-og Trollparken zawdzięcza istnienie duchom, które podobno zamieszkują wyspę. W parku ma swoją siedzibę największy troll na świecie, liczący prawie 18 metrów Senjatroll.
Łańcuch wysp Vesteralen u wybrzeży Troms rozciąga się na odcinku 150 kilometrów i na południe prawie niezauważenie przechodzi w archipelag Lofotów — linią graniczną jest wąska cieśnina Raftsund z położonym już po stronie Lofotów Trollfjorden, wcinającym się w głąb wyspy Austvagoya. Krajobrazy Vesteralen są podobne do środowiska Lofotów: fiordy, cieśniny i zatoki, szkiery, rzeki i jeziora, mokradła, doliny i płaskowyże, szczyty o alpejskim charakterze i piaszczyste plaże na południu. Głównymi wyspami archipelagu są Hinnoya, Langoya i Andoya. W 2003 roku na wyspie Hinnoya utworzono Park Narodowy Meysalen, chroniący środowisko wysokogórskie i wodne. Obszar o powierzchni 51 kilometrów kwadratowych rozciąga się od fiordu Indre ku pokrytemu lodowcem Moysalen (1262 metry n.p.m.), najwyższemu szczytowi Vesteralen.