Południowa część Norwegii, region Sorlandet, rozciąga się od wybrzeża szkierowego cieśniny Skagerrak po góry po obu stronach rzeki Otry, płynącej doliną Setesdalen, jednej z największych dolin Norwegii. Największym miastem tego regionu jest portowe Kristiansand, stolica okręgu Vest-Agder, piąte miasto Norwegii i rodzinne miasto następczyni tronu księżniczki Mette-Marit. Także inne miasta położone są malowniczo na wybrzeżu, a wśród nich zbudowane na siedmiu wyspach Arendal, stolica okręgu Aust-Agder.
Wybrzeże Sorlandet to skąpany w słońcu raj dla amatorów kąpieli, wędkowania i sportów wodnych, chroniony przed otwartym morzem pasem szkierów. Z portów wyruszają statki wycieczkowe na rejsy między wysepkami szkierowymi. Blindleia, droga żeglowna między Lillesand i Hovag pod Kristiansand, uważana za najciekawszą trasę wycieczkową statków pływających wzdłuż wybrzeży Sorlandet, w niektórych miejscach liczy jedynie dziesięć metrów szerokości.
W przeciwieństwie do wysp wzdłuż Blindlei, spośród 200 wysp i wysepek pasa wybrzeży między Kristiansand i Mandal większość jest niezabudowana. Wiele z nich to ważne miejsca lęgowe i przystankowe ptaków morskich. W Mandal, najbardziej na południe wysuniętym mieście Norwegii, obok zalesionych obszarów parku Furulunden znajduje się najdłuższa w kraju piaszczysta plaża: na Sjosanden, długości 800 metrów, latem panuje prawdziwy tłok. Artykuły o tematyce turystycznej przedstawiają wybrzeże Sorlandet, jako Lazurowe Wybrzeże Norwegii.
„Białe miasta” nad morzem są perełkami architektonicznymi wybrzeża Sorlandet. Najbielsze z nich to Risor na cyplu półwyspu w cieśninie Skagerrak. Za sprawą stylowej drewnianej zabudowy można je porównać do skansenu: część miasta z 586 drewnianymi domami – wieloma w bieli, a innymi w barwach szwedzkiej czerwieni — ma status „specjalnego obszaru antykwarycznego” i jest niezwykle starannie pielęgnowane. „Białe miasto” zbudowano po wielkim pożarze, po którym, poza barokowym kościołem z 1647 roku, przetrwało niewiele domów. W kolejnych latach malowane na biało domy zbudowano z litego drewna – stylistycznie stanowią mieszankę elementów z epok empire i biedermajer. Na pustych po pożarze działkach powstały w latach siedemdziesiątych XIX wieku drewniane wille w stylu szwajcarskim z wyższymi piętrami i przedłużonymi kalenicami dachów. Risor zawdzięcza bogactwo portowi, który zwykle nie zamarza nawet zimą, a z którego eksportuje się przede wszystkim lód na potrzeby rynku ryb w Londynie. Również wapienne skały z Risor lśnią bielą, a najbardziej znaną z nich jest czterdziestopięciometrowa Risorflekken. Wcześniej była drogowskazem morskim, dzisiaj jest jednym z najpiękniejszych punktów widokowych wybrzeża Sorlandet, z którego roztacza się wspaniała panorama na miasto.