Ile-de-France, region Francji o największej liczbie ludności, można porównać do wyspy oblanej wodami Sekwany, Marny, Oise i Beuvronne. Króluje w nim Paryż, który wraz z całym regionem metropolitalnym liczy ponad 10 milionów mieszkańców. Żyje tu co piąty Francuz. Zresztą kolebką aglomeracji jest prawdziwa wyspa na Sekwanie — Ile de la Cite, która znajduje się obecnie w centrum Paryża. Najpierw osiedlili się tu Celtowie, później Rzymianie. Obecnie 9 mostów łączy historyczną, najstarszą część miasta z sąsiadującymi dzielnicami, zwanymi arrondissements. Poniżej przedstawiamy najciekawsze strony i części Paryża, które naprawdę warto zwiedzić, będąc w stolicy Francji.
Kiedyś Sekwana przynosiła miastu bogactwo, gdyż uchodziła do kanału La Manche. Dzisiaj stanowi raczej przeszkodę dla komunikacji miejskiej. Rzeka dzieli stolicę Francji na dwie części: prawy brzeg (Rive Droite) stał się dzielnicą handlu i administracji, lewy brzeg (Rive Gauche) znany jest jako kwartał inteligencji i pięknoduchów, wśród których prym wiedzie Dzielnica Łacińska z kafejkami, instytutami uczelnianymi i elitarnymi szkołami. Obie łączy uroda rzeki, w której odbijają się światła miasta, co najlepiej widać w czasie wieczornej przejażdżki statkiem po Sekwanie. Tam, gdzie dzisiaj pływają statki wycieczkowe, dawniej łowiono łososie i węgorze, gdyż Sekwana przed wiekami uchodziła za doskonałe łowisko.
Na Ile de la Cite znajduje się Korona Cierniowa, jedna z najcenniejszych relikwii chrześcijaństwa. Francuski król Ludwik IX w 1237 roku przywiózł ją z Konstantynopola wraz z fragmentami Krzyża Świętego i kazał wznieść dla nich sanktuarium. Powstała Sainte-Chapelle, potężna budowla dojrzałego gotyku z kolumnami i kolorowymi witrażami. Obecnie Korona Cierniowa znajduje się w skarbcu katedry Notre-Dame i można ją oglądać w czasie świąt. Katedra Notre-Dame jest jedną z najważniejszych budowli sakralnych kraju. Szczególną wartość mają witraże i zachodnia fasada ozdobiona wieloma rzeźbami. Wzniesiono ją w miejscu, które było uważane za święte także przez Celtów i Rzymian. Katedra wyznacza centrum Francji: to tutaj umieszczono tzw. kilometr 0, od którego mierzy się odległości do wszystkich miejscowości w kraju.
Największym placem Paryża jest Place de la Concorde. To tutaj w czasie Rewolucji Francuskiej zgilotynowano między innymi parę królewską, Marię Antoninę i Ludwika XVI, a później przywódców rewolucji Dantona i Robespiera. Obecnie plac zdobi dość egzotyczny pomnik— obelisk z Luksoru liczący 3200 lat. Place de la Concorde prowadzi bezpośrednio na Champs-Elysees, okazałą aleję Paryża, i wraz z tukiem Triumfalnym i Luwrem tworzy najważniejszy fragment głównej osi miasta. Wśród najbardziej okazałych budowli Paryża trzeba wymienić Operę Garnier, jedną z dwóch oper stolicy. Wzrok przyciągają bogate zdobienia fasady i równie okazałe wnętrza. Opera Garnier wystawia głównie przedstawienia baletu klasycznego. Kto jest zwolennikiem współczesnych spektakli, powinien wybrać się do Opery Bastille.
Luwr, zbudowany jako pałac królewski, jest dziś trzecim pod względem wielkości muzeum sztuki na świecie. Ludwik XIV wolał rozbudować pałac w Wersalu, niż mieszkać w miejskim otoczeniu. Kiedy zaniedbanemu pałacowi groziła ruina, umieszczono w nim siedzibę Akademii Francuskiej (Akademie Fran4aise). Po Rewolucji Francuskiej Luwr zamienił się w publiczne muzeum sztuki Francji. Spośród 380 tysięcy skarbów wystawiono 35 tysięcy eksponatów. Początki kolekcji sięgają XIV wieku i wiążą się z osobą księcia Jana de Berry. Do najbardziej znanych dzieł sztuki Luwru oprócz Mony Lisy zalicza się Wenus z Milo i autoportret Albrechta Durera.
Kiedy Król Słońce — Ludwik XIV— nakazał budowę przytułku dla rannych żołnierzy, powstał rozległy kompleks budowli przeznaczony dla inwalidów wojennych. Hótel National des Invalides jest miasteczkiem w mieście. Przed głównym wejściem stoją działa, w środku znajduje się duży dziedziniec, na którym także dziś francuska armia odbywa parady. Głównym obiektem całego założenia architektonicznego jest Katedra Inwalidów. Jednak mało kto zauważa pod ogromną kopułą przepiękną salę, ponieważ wzrok od razu kieruje się na sarkofag z czerwonobrązowego marmuru, w którym spoczywają szczątki cesarza Napoleona Bonaparte. Stąd niedaleko już do dzielnicy Saint-Germain-des-Pres. Przed laty było to miejsce spotkań egzystencjalistów i intelektualistów, skupionych wokół Simone de Beauvoir i Jeana-Paula Sartre’a. Obecnie na ulicach Dzielnicy Łacińskiej obok licznych kafejek i księgarni zadomowiły się drogie, luksusowe butiki.
Dawniej pogardzano „ponurym kominem fabrycznym” lub „tragiczną latarnią uliczną”, jak złośliwie nazywano wieżę Eiffla, powstałą w latach 1887-1889. Jej konstruktor Gustaw Eiffel musiał wysłuchać niejednego słowa krytyki. Wielu mieszkańców uważało stalową konstrukcję za skazę na obliczu miasta. Ale obecnie Paryż jest dumny ze swojej „żelaznej damy”. Zresztą początkowe plany zakładały rozebranie wieży po wystawie światowej w 1889 roku, ale wieża okazała się bardzo przydatną jako maszt do instalacji anten radiowych. Poza tym przyciągała podróżnych z całego świata i szybko stała się lukratywnym źródłem dochodów miasta. Pozwolono jej na dalsze istnienie. I całe szczęście, w przeciwnym razie Paryż utraciłby swój symbol. Dzisiaj Wieża Eiffla to jeden z najchętniej odwiedzanych obiektów na świecie. Co roku przyjeżdża tu sześć milionów turystów, którzy wjeżdżają na górę windą i radują oczy widokiem Paryża.