Wielki Mur Chiński jest jednym z niewielu obiektów widocznych z kosmosu. Jeden z nowych cudów świata został w 1987 roku umieszczony na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Niczym gigantyczny smok o długości prawie 9 000 km, mur wije się w górę i w dół poprzez obszary pustynne, łąki, góry i równiny.
Początki budowy Muru sięgają roku 771 p.n.e, gdy był jedynie niewielką fortecą mającą chronić Chiny przed atakami starożytnego plemienia nomadów Yanyun. Dopiero w okresie panowania dynastii Qin (221-206 p.n.e), gdy połączono istniejące fragmenty w jedną całość, budowla zaczęła przypominać to co możemy obecnie zobaczyć. Zakończenie budowy przypadło na lata 1368-1644, gdy, za panowania dynastii Ming, wprowadzono dodatkowe rozwiązania obronne, które wzmacniały budowlę na większą skalę.
Obecnie Wielki Mur Chiński służy jedynie celom turystycznym, a z powodu gigantycznych rozmiarów, turyści z braku czasu odwiedzają jedynie najciekawsze fragmenty:
– sekcja Badaling – najlepiej zachowany fragment muru położony wśród zielonych wzgórz przejścia Juyongguan,
– sekcja Hushan – w przeszłości jeden ze strategicznych punktów ochrony miasta Dandong i wschodniej bramy Chin,
– sekcja Jiankou – ze względu na kształt nazywana “osadą strzały”, jest najbardziej niebezpiecznym fragmentem muru. Z uwagi na fatalny stan oraz strome zbocza na których stoi konstrukcja wielu turystów ulega w tym miejscu wypadkom.
Czas odbił swoje piętno na konstrukcji, której początki sięgają 2000 lat wstecz – niektóre sekcje popadły w ruinę lub całkowicie zniknęły, a mur utracił swoją militarną funkcję. Mimo wszystko konstrukcja nadal imponuje architektoniczną wielkością i rozmachem, dzięki czemu wciąż jest jedną z najbardziej popularnych atrakcji turystycznych świata.